Stef’s oude studiegenootje Suus vraagt Stef om te helpen de waarheid te achterhalen n.a.v. teleurstellende resultaten bij Multi-Media gigant STRUQTIVE. Stef en Suus’ leidraad tijdens deze zoektocht is ‘de domste vraag die nooit gesteld werd’. Of zou het in dit geval gaan om de vraag die men nooit heeft dùrven stellen? Beleef in de komende 4 blogs weer mee wat en wie Stef in deze case aantreft.
andaag is het zo’n blije dag. Ken je dat? Het gevoel dat het leven mooi is en dat je alle energie van de wereld hebt? Het is tien uur en ik ben net op kantoor aangekomen. Maar ik heb er al 5 uur op zitten hoor! Want om 05:00u. gaat mijn wekker af op doordeweekse dagen. Heerlijk vind ik dat. Mijn eigen uurtjes. Zachtjes naar beneden sluipen om Bas en de kinderen niet wakker te maken, even zitten aan de bar in onze keuken met een kopje koffie en de krant (mijn telefoon laat ik bewust nog even uit), om dan zo rond half zes mijn sportkleren en -schoenen aan te doen. Voordat ik dan met mijn IPod het huis uit sluip, luister ik altijd nog wel even of ik mijn kleine mannetje niet al hoor kraaien in zijn bedje. Als dat wel het geval is, dan maak ik altijd gauw nog even een flesje voor hem en meestal slaapt hij daarna dan weer verder. Wel zo prettig voor Bas, die vaak tot laat nog aan het werk is in het restaurant. Gelukkig heeft hij niet zo heel veel slaap nodig, maar wat ‘ie kan krijgen grijpt hij graag aan. En het lijkt erop dat Bas geluk heeft vanmorgen en dat Nickie met zijn buikje gevuld weer lekker is weggedommeld. En wanneer ik dan buiten kom en alle sensaties van de nieuwe dag tot mij door laat dringen, dan kan ik zo’n gevoel van vrijheid ervaren. Wat ook deze morgen weer het geval was. Het leek tijdens het rennen wel of ik vleugels had en in ‘no time’ had ik er 7,5km op zitten. Niet de gebruikelijke 10, omdat vandaag een speciale dag is: Lucy mag voor het eerst een dagje wennen op de kleuterschool. Ze vindt het helemaal geweldig, maar het kan soms nog best wat voeten in de aarde hebben om onze grote kleine meid zo ver te krijgen dat we ook daadwerkelijk het huis uit kunnen. Dus vanmorgen neem ik het zekere voor het onzekere.
En nu zit ik na te genieten van het mooie moment dat zich voltrok op De Springplank. Mijn moederhart had het ook wel even zwaar te verduren, maar ik kan alleen maar met trots terugdenken aan het moment dat ik als een van de moeders en vaders voor het raam naar mijn kind stond te zwaaien en mijn dochter me eigenlijk min of meer wegwuifde. Geen gehuil, geen verlatingsangst, geen gedoe; écht een kind van haar moeder. Leuk en fijn om te zien. Lucy redt zich wel.
“Stef, er is telefoon voor je”. Marja brengt mij terug naar de orde van de dag en kijkt mij vanachter haar bureau over haar leesbrilletje heen aan. “Ene Suus, die er zeker van is dat jij weet wie ze is zonder haar achternaam te noemen. Ik heb gezegd dat ik even ga kijken of je er wel bent, dus ze staat nu in de wacht”. Suus? Ik denk na. Ik ken eigenlijk maar één Suus en dat is de Suus met wie ik samen op de EUR heb gezeten. Toentertijd lid van Het Koor, waar ik niet per se fan van was, maar met haar kon ik wel door één deur. Zou dat haar zijn? Ik wuif naar Marja dat ze het lijntje door kan zetten en neem de hoorn van de haak. “Met Stef de Winter.” “Stef? Met Suus! Je studiemaatje, van, wat is het? 10 jaar geleden?” Ik hoor een soort kakelende lach aan de andere kant van de lijn en ik weet nu zeker dat het inderdaad om Susan Corbijn gaat. Een aanwezige, luide en soms ietwat irritante persoonlijkheid, maar wel eentje met het hart op de juiste plaats. “Hi Suus, leuk dat je belt! 10 jaar geleden is wat aan de optimistische kant, maar ik mag hopen dat we er nog wel zo uitzien. Wat kan ik voor je doen?” Suus wil nog veel verder uitweiden over haar wel en wee, maar ik herinner me dat ik haar een beetje kort moet houden. Dus dat doe ik dan ook. Netjes, maar duidelijk. Suus snapt de hint en begint te vertellen dat ze na veel omzwervingen op de financiële administratie van STRUQTIVE, een groot internationaal bedrijf, terecht is gekomen. Ik ken STRUQTIVE en ook de groep waar zij onderdeel van uit maken. Ook weet ik dat het concern waar Suus zit weinig met de core business van STRUQTIVE te maken heeft. Naar alle waarschijnlijkheid omdat de omzet van die specifieke groep in het grote geheel niet ontzettend interessant is voor het hoofdkantoor. Maar Suus kennende weet ik dat ze zich graag belangrijk voelt, dus ik laat haar in haar waarde.
Suus legt uit dat de COO twee maanden geleden met pensioen is gegaan en dat het bedrijf vorig jaar nog een heel goed jaar had. Maar dat de start van dit jaar toch niet zo lekker ging als verwacht. Resultaten bleven gek genoeg significant achter. Suus heeft al sinds Q1 geprobeerd te achterhalen hoe de cijfers zo anders kunnen zijn dan de verwachtingen en waar het ‘m dat nou toch in kan zitten. Maar gek genoeg ondervond ze weinig medewerking tijdens haar zoektocht; met name niet van Don, de COO. Niet dat ze anders verwacht had hoor, want Don was een rasechte ‘sales guy’ van de oude stempel, die volgens Suus alleen door het aantal werkjaren dat hij er op had zitten tot COO was benoemd 4 jaar geleden. En natuurlijk had hij Sales in zijn portefeuille erbij gekregen. Want het verhaal gaat dat hij aan het begin van zijn carrière bij STRUQTIVE de man met ‘de gouden handen’ bleek te zijn en alle leden van de management en sales teams “were kissing his ass”, om Suus’ bewoordingen te gebruiken. Helaas (voor hem) kon hij Suus daar nooit in mee krijgen, wat hij volgens haar wel meer dan eens probeerde…
Gelukkig heeft Suus van Hans, de CFO én haar baas, wel bijval tijdens haar speurtocht gekregen. Maar gek genoeg is en blijft hij op de een of andere manier terughoudend. Iets wat Suus alleen nog maar meer heeft aangespoord om verder te blijven zoeken. Ja, van Suus kun je een hoop zeggen, maar ze laat zich niet zomaar afschepen. Dat is mij 20 jaar geleden tijdens onze studietijd al duidelijk geworden. En het mooie is nu, dat de CEO Suus rechtstreeks de opdracht heeft gegeven om een deskundige partij van buitenaf mee te laten kijken. Iets wat Hans ietwat nerveus maakt, zo lijkt het. Het is de CEO namelijk ter ore gekomen dat Suus een ‘due diligence’ proces aan het uitvoeren is maar dat het onderzoek stagneert. Suus vindt het een prima suggestie en moest gelijk aan mij denken (ik voel me vereerd). Blijkbaar heeft ze me over de jaren heen ‘gevolgd’ en wist ze van mijn consulting bureau af. En nu kan ze, zoals ze het zelf zo mooi zegt, “wel wat tieten” om zich heen gebruiken. Ze wil graag samen met mij zien te achterhalen welke vraag er nu eigenlijk nog níet gesteld is. Zoals onze Professor Internal Auditing, meneer Van Wees, vroeger altijd zei: de domste vraag is de vraag die niet gesteld wordt. En dat is ons beiden altijd bij gebleven. Ik vind het een prima idee om af te spreken en we plannen een lunch voor volgende week maandag bij Hotel New York. For old and good times’ sake. Leuk, ik heb er zin in ?