Zoals onze Professor Internal Auditing, meneer Van Wees, vroeger altijd zei: de domste vraag is de vraag die niet gesteld wordt. En dat is ons beiden altijd bij gebleven. Ik vind het een prima idee om af te spreken en we plannen een lunch voor volgende week maandag bij Hotel New York. For old and good times’ sake. Leuk, ik heb er zin in ?
arja, Daan en ik zitten met z’n drieën aan onze vergadertafel bij Mazerunner; alle drie in gedachten verzonken. Grappig, want ondanks dat we over dezelfde casus nadenken, doen we dat allemaal op onze eigen wijze. Gekscherend noemen we onszelf de ‘Stratacops’, een woordcombinatie van de woorden strategisch, tactisch en operationeel, bedacht door Daan. En ondanks dat het in hokjes stoppen van mensen niet heel handig is in het werk dat wij doen, blijkt het heel vaak wel zo uit te pakken. Heel kort door de bocht gezegd ben ik dus de strateeg, is Daan de tactische, zowel in denken als in hoe hij zichzelf presenteert, en is Marja vooral praktisch ingesteld; de operationele van ons drieën. Het fijne van onze samenwerking is dat we elkaar juist ook vaak aanvullen en elkaar uitdagen in ons denken. Behalve nu. Nu is het stil. We staren naar ons white board, waar een viertal namen op geschreven staat met een aantal persoonskenmerken eronder beschreven. Hans de Winter (nee, geen familie van), Rick Dalhout en Max van der Hoef. Ook in die volgorde zijn dat de heren CFO, HRD en CEO van STRUQTIVE. En natuurlijk de naam van Don Prins. De intussen gepensioneerde COO, voor wie nog geen vervanger gevonden is. DE 4 personen om wie we denken dat het STRUQTIVE mysterie draait. Maar we zien het verband niet. Nóg niet…
Even ‘rewind’ naar vorige week maandag, naar mijn lunchafspraak met Suus. We hadden in eerste instantie afgesproken bij Hotel New York, maar omdat Suus krap in haar tijd kwam te zitten die dag besloten we om naar het Novotel op het Brainpark te gaan. Wel leuk die locatie; brengt me ook een beetje terug naar onze studententijd, al hadden we toen niet altijd een Novotel budget tot onze beschikking. Ik zit al aan tafel wanneer ik Suus binnen zie komen. Ze is in dat opzicht ook echt niet te missen, want ze houdt zo te zien nog altijd van kleurrijke, über vrouwelijke kleding. Iets wat toen wij nog studeerden niet heel gebruikelijk was onder de dames die dezelfde studie deden als wij. Maar Suus heeft haar vrouwelijkheid al vroeg weten te omarmen, wat er met de tijd duidelijk sterker op is geworden. Ze is écht een verschijning, met haar bordeaux rode jumpsuit, zwarte Michael Kors pumps en haar grote bos zwarte krullen. Haar gezicht is niet dat van een ‘standaard’ schoonheid, whatever that may be, maar de trekken in haar gezicht zijn zó krachtig en haar donkere ogen zó doordringend dat je niet om haar heen kunt. Haar luide stem klinkt door het restaurant wanneer ze mij in de gaten krijgt: “Stef! Wat geweldig om je weer te zien na al die tijd! Hoe is het met je? En met die heerlijke kinderen en keukenprins van je? Meid, wat zie je er goed uit.” Yup, duidelijk de Suus die ik me nog herinner van 20 jaar geleden. Geen dure kleding en make-up die dat kunnen verhullen. En ondanks dat ze behoorlijk imponerend over kan komen, voel ik nog altijd dezelfde goede vibe bij haar. Oprechtheid en het goed voor hebben met anderen. Dat. Het voelt als vanouds.
Nadat we (veel te) kort hebben bijgepraat, komen we snel to-the-point. De situatie blijkt ingewikkelder dan gedacht. De sporen die Suus gevolgd heeft leidden nergens toe, behalve dan naar een LTIP, oftewel een Long-Term Incentive Plan, waarvan het bestaan een verrassing voor Suus was. Maar de herkomst van deze LTIP is niet te herleiden, wat op zich wel vreemd is. En het feit dat Don onlangs met pensioen is gegaan maakt het er niet makkelijker op; het is bijna alsof de beste man in rook is opgegaan. Wel weet Suus mij te vertellen dat Hoofd HR Rick geen fan was van Don en dat hij in meetings zich vaak kritisch richting Don uitliet. Met name over Don’s aannamebeleid en de (te) hoge salarissen die hij ‘zijn’ mensen beloofde. Helaas stond Rick alleen met zijn kritiek, want CEO Max en Don leken eigenlijk altijd op één lijn te zitten. Echt vier handen op één buik. Suus’ baas Hans was juist weer erg terughoudend geweest, wat Suus echt was opgevallen. Hans was namelijk niet op zijn mondje gevallen, maar hij nam altijd “standje Zwitserland” in wanneer het Don betrof, om Suus’ woorden even aan te halen.
Wat ik in een dergelijke, stagnerende situatie meestal doe is op onderzoek uit gaan op locatie. Interviews inplannen met de hoofdrolspelers om een gevoel te krijgen van de betrokkenen en om verhalen te vergelijken. In de wandelgangen probeer ik andere (onofficiële) ‘key’ medewerkers te spreken te krijgen, maar op wel een dusdanige manier dat niemand zich bedreigd voelt of bang hoeft te zijn in de problemen te komen. Ik besluit om Daan met mij mee te nemen. Niet alleen vanwege zijn inzichten en zijn politiek correcte (lees: tactische) gedrag, maar toch ook om het bitch- en ballenknijpergehalte wat naar beneden te brengen. Wellicht dat ik Daan als gesprekspartner naar voren schuif en zelf op de achtergrond blijf. Maar daar moet ik nog over nadenken en dan ook nog Suus van het nut ervan zien te overtuigen. Suus vindt dat soort dingen onzin. We zijn toch allemaal mensen? Die reactie verwacht ik. En die mening deel ik zeker, alleen werkt dat in de praktijk soms toch een beetje anders.
“Ik ga de piepers opzetten”, zegt Marja, en doorbreekt daarmee ons lange stilzwijgen. “Jeetje, is het al zo laat?? Ik moet rennen voor de trein!” roept Daan verschrikt terwijl hij opspringt en de deur uit vliegt. “Later!” galt het nog na in de gang. “Ga maar gauw, Mar”, zeg ik. “Ik blijf nog heel even zitten. Ik heb het gevoel dat ik dichtbij ben, maar nog net door de bomen het bos niet zie. Of zoiets.” Marja geeft me een kus op mijn voorhoofd en zegt me dat ik het niet te laat moet maken. Ik beloof haar dat ik dat niet zal doen en ga met mijn handen in mijn zij voor het white board staan. Mijn hoofd een beetje scheef, zoals ik dat als ik Bas moet geloven wel vaker doe wanneer ik nadenk. Marja trekt de deur zachtjes achter zich dicht, terwijl ik de interviews met de heren De Winter, Dalhout en Van der Hoef van vandaag nogmaals de revue laat passeren. Iéts is er niet in de haak, en het heeft met die drie heren te maken. En wellicht met het LTIP? En natuurlijk met onze mysterie-man, Don. Ik besluit echter dat het genoeg is geweest voor vandaag en dat ik er een nachtje over ga slapen. Wel met een kladblokje en een pen naast mijn bed natuurlijk. Nee, niet mijn telefoon; ik ben nog van de papiergeneratie ?