STEF DE WINTER

Op vakantie van de baas

Vakantie van de zaak

Iedereen die denkt dat accounting een saai vakgebied is of dat accountants ‘stoffige’ mensen zijn, die hebben het mis. Echt helemaal mis. Want, geloof me, wanneer het om geld gaat komt de meest duistere kant van mensen naar boven. Denk maar eens na over wat er gebeurt wanneer mensen gaan scheiden en er over geld gepraat moet worden. Dan is de liefde snel vergeten hoor. Of wanneer iemand overleden is en er geld verdeeld gaat worden. Ook dan kunnen er akelige taferelen ontstaan, waarvan de overledene zich om zou draaien in zijn/haar graf. En ondanks dat het in dergelijke gevallen ook om veel geld kan gaan, gaat het meestal niet om miljoenen. Echter, wanneer het fraude betreft bij een multinational, dan kunnen de bedragen flink oplopen en zijn ook de ‘stakes much higher’. En daarmee de groeiende behoefte om de fraude niet ontdekt te laten worden, omdat het om vaak om kwade opzet gaat. En om dát voor elkaar te krijgen doen mensen soms rare dingen. Als accountant moet je, zeker in dergelijke situaties, stevig in je schoenen staan. Daarbij moet je dondersgoed weten waar je het over hebt, want het kan allemaal afhangen van het kleinste detail. En ook een zwarte band in Kyokushin is niet onhandig om te hebben heb ik gemerkt…

Het begon allemaal vorige week vrijdag toen Marja mij belde met de vraag of ik een potentiele nieuwe klant terug zou willen bellen. Volgens Marja ging het om Marcia van Dollestein, wat mij aangenaam verraste. Marcia van Dollestein is namelijk de CEO van de TopPaper Group. Een van oorsprong Nederlands bedrijf, dat is uitgegroeid tot een zeer winstgevende internationale organisatie. Ik heb Marcia al enige tijd op mijn netvlies, omdat zij in mijn boek een echte leider is. Zo eentje die past binnen alle kaders van Simon Sinek en die voldoet aan alle mooie quotes die er met betrekking tot leiderschap maar voorbijkomen. Ik bekijk haar ongetwijfeld door een gekleurde bril, maar ze inspireert me. Later als ik groot ben wil ik worden zoals zij, ha! Marcia is de kleindochter van oud-topman Edward van Dollestein; de man achter de oprichting van TopPaper in 1953. Toentertijd heette het bedrijf nog VanDollestein&Zoons, specialist in papierproducten, maar zodra Marcia na haar vader het roer overnam en zich meer op de internationale markt ging richten veranderde VanDollestein &Zoons in TopPaper Group.

Marja hoorde mijn ingehouden enthousiasme door de telefoon en bevestigde dat het echt om De Marcia van Dollestein ging. Ze had het nummer even voor me nagetrokken voor de zekerheid, om me niet blij te maken met een dooie mus. En ondanks dat ik me afvroeg hoe ze in ’s hemelsnaam bij mij uit was gekomen, maakte ik zomaar midden op straat een klein sprongetje van opwinding. Te cool! De volgende dag belde ik Marcia op de door Marja afgestemde tijd (blijkbaar gaf ze de voorkeur aan een zaterdag) en ik kan je zeggen dat Marcia nog niet van haar voetstuk is gevallen. Integendeel! Ze had een hele duidelijke warme stem, was zowaar geïnteresseerd in mij als persoon en had zich ook al goed verdiept in MazeRunner en in mijn achtergrond. Blijkbaar had een oud-collega van haar ons bureau aanbevolen, maar ze zei dat ze nog niet kon zeggen wie dat dan was. “Dat komt nog”, verzekerde ze mij. Toen ik Marcia vroeg waarom zijzelf contact met ons had opgenomen en niet een van haar werknemers, wist ze heel handig mijn vraag te omzeilen en soepeltjes over te gaan naar het plannen van een afspraak. Ik begreep de hint, min of meer, en sprak af om haar dinsdag bij ons op kantoor te ontmoeten. Toen ik Marja en Daan hierover berichtte, appten ze beiden echt á la minuut terug dat we maandag dan toch echt wel het kantoor op moesten ruimen! En ik kon ze daar geen ongelijk in geven.

Morgen is het dus zo ver. Dan staat Marcia van Dollestein om 08:00u. bij ons op de stoep. We hebben vandaag even huisgehouden met z’n drieën, Daan, Marja en ik, om ons kleine, kneuterige kantoortje er toch enigszins profi uit te laten zien. En dat is best aardig gelukt, al zeg ik het zelf. We hebben afgesproken dat we er morgenochtend alle drie om 07:30u. zijn, wat wel inhoudt dat Bas Lucy en Nick weg moet brengen. Maar hij zei dat dat dat geen enkel probleem is. De lieverd. Onze kloof der verwachtingen is sinds vorige week behoorlijk wat kleiner en het voelt weer als vanouds tussen ons. Voor nu in ieder geval. Ik zit me op de bank met een kop thee nog even in te lezen en voor te bereiden, omdat ik me morgen niet als een hysterische fan wil gedragen die voor het eerst haar idool ziet. Dat zou wat sneu en onprofessioneel zijn (understatement). Ik maak nog wat notities voordat ik ga slapen en laat vast een aantal scenario’s de revue passeren in mijn hoofd. Redenen waarom zij ons zou willen spreken, op deze toch ietwat geheimzinnige manier. Uiteindelijk duik ik rond 23:00u. mijn bed in om morgen fris en fruitig voor de dag te komen. Maar ik kan de slaap niet vatten.

Lees volgende week meer over TopPaper’s situatie en over Stef’s geheime missie…

Call Now Button