Woohoo! Het is vrijdag. Eindelijk! En niet zomaar een vrijdag, maar een vrijdag waar ik al even naar uit kijk. Want geloof het of niet, ik heb zowaar een avondje helemaal voor mezelf. Jawel, het bestaat nog. Zodra ik vanmiddag thuiskwam heb ik gelijk mijn pumps uitgeschopt, mijn lekkerste slobberbroek en dito trui uit de kast getrokken, mijn haar in een rommelknot gedaan en een fles wijn opengetrokken. Een ‘Al Reves Alfuera’, die ik twee weken geleden van Sandra van De Koperen Kurk heb gekregen. Gewoon, omdat ze blij was met mijn toegevoegde waarde en mijn hulp van laatst. Lekker gevoel, passend bij dit lekkere wijntje. Nu zit ik heerlijk te genieten in iedereens favoriete hoekje van de bank, zonder dat ik daar eerst om hoef te strijden. Ook liggen er eens een keer geen dino’s van Nick verdekt opgesteld om me in mijn kont te prikken, en ook geen snotdoeken van Lucy die hartstikke verkouden is. Wat ik maar even achterwege heb gelaten toen ik gisteren met mijn moeder de logistieke details van het logeerpartijtje van Nick en Lucy besprak. Op de tafel ligt een lief briefje van Bas, die met vrienden op stap is. Ook al zo’n uitzondering. Dat ik me vooral geen zorgen hoef te maken, dat hij mijn moeder al gesproken heeft en dat ik niet op hem hoef te wachten. As if!! Hahaha (evil laughter)!! Ik ga straks lekker op tijd onder de wol en genieten van het heerlijk rustig in slaap vallen in ons nog heerlijker bed. Wat maar goed is ook, want ik voel de eerste slokken wijn al lekker door mijn aderen stromen, zo op mijn nuchtere maag. “Rustig aan, Stef”, mompel ik tegen mijzelf. Morgenochtend moet ik de kinderen alweer vroeg ophalen, dan boodschappen doen, gevolgd door Lucy naar voetbaltraining brengen (jawel, dat bestaat voor 4-jarigen, al lopen alle kinderen gewoon met z’n allen dezelfde kant op achter de bal aan) en het huis opruimen en gezellig maken voor een van mijn beste vriendinnen, Sabine, en haar long-time lovert Koen die bij ons komen eten. Ik heb er nu al zin in.
Maar goed. Het was me het weekje wel. Met de afstandsbediening van Bas zijn gigantische geluidsinstallatie zet ik mijn lijflied “Happy” van Pharrell op en leg ik mijn kladblok op schoot. Kijken of ik nog iets op papier kan krijgen voor mijn college aankomende week. Nu heb ik daar mooi even de tijd voor. Ik laat mijn gedachten gaan over verschillende onderwerpen en als vanzelf kom ik uit bij een klant waar ik afgelopen week nogal wat tijd heb doorgebracht…
“Ik ga die klootzak aanklagen!!” was wat Kees van Klaveren, de CFO van VanKlaveren Constructies, had geroepen. En geloof me als ik je zeg dat ik nog niet eerder iemand zó boos heb gezien. Echt, ik dacht dat Kees erin blééf. De persoon op wie zijn woede gericht was, zijn accountant Andres Nielsen, was gelukkig niet in dezelfde ruimte aanwezig op dat moment. Want dan zou er zeker bloed gevloeid hebben. Deze uitbarsting vond afgelopen donderdag plaats. Ik werd begin van de week door hotelbouwer VanKlaveren Constructies benaderd om mee te helpen uitzoeken of hun vermoeden dat er fraude gepleegd was klopte. En inderdaad, het was al snel gebleken dat de Afrika-regio directeur een aantal facturen van een verlieslatend project op een ander, winstgevend project had geboekt. Dit alles om zijn bonus veilig te stellen. Helaas was het project nóg meer uit de hand gelopen en dat was uitgekomen. En in plaats dat CFO Kees boos werd op de regiodirecteur, beschuldigde hij direct zijn accountant. Volgens Kees was het allemaal zijn schuld, “aangezien die zakkenwasser zelf de goedkeurende verklaring bij de jaarrekening afgegeven heeft!!” aldus Kees. Gelukkig wist ik Kees vrij snel tot bedaren te brengen, door hem op de feiten te wijzen. Zo had hij bijvoorbeeld nog niet met Andres zelf gesproken. Dus legde ik Kees uit dat hij voorzichtig moest zijn met het trekken van conclusies. Een accountant kan nu eenmaal ook niet alles zien. De enige manier waarop dat wel het geval zou zijn, was wanneer hij iedere factuur zelf zou maken en eigenhandig zou boeken. En nee, Kees snapte ook wel dat dat niet echt logisch en handig zou zijn en dat ze ook bij VanKlaveren met steekproeven werken. “Dus, Kees,” haakte ik daar snel op in, “het zou dus ook zo kunnen zijn dat Andres netjes die steekproeven op de projecten heeft uitgevoerd, maar dat die facturen buiten de range van de steekproef zijn gevallen. Toch??” Kees had wat gegromd en uiteindelijk instemmend gemompeld dat Andres dit inderdaad niet per se had moeten zien en dat hij niet zo snel met zijn conclusies moest zijn. Grinnikend had hij daar aan toegevoegd dat zijn vrouw misschien toch wel gelijk had zo nu en dan en dat hij Andres toch ook niet gelíjk aan hoefde te klagen…
Oeh! Ik kijk op van mijn kladblok. Ja, dat is het! Ik ga het over de verwachtingskloof hebben volgende week met die studentjes. Dit is nu echt een prima voorbeeld van hoe men, de maatschappij, soms (lees: vaak) te snel conclusies trekt, zonder alle feiten te kennen en alle scenario’s te overdenken. Dat gebeurt natuurlijk vaak zat in het dagelijks leven, maar zeker ook in het beroep van accountant. Dus Het Verschil tussen de Verwachtingen die men heeft van accountants en De Perceptie van het daadwerkelijk optreden van de accountant. Jeetje… dat zou weleens een mooi discussiepunt kunnen zijn om het uitgebreid over te hebben met elkaar. Hebben zij weleens iets dergelijks ervaren? En hoe zouden zij dit als accountant oplossen? En in het algemeen? Hoe mooi zou het wel niet zijn om met elkaar die verwachtingskloof te kunnen dichten?! Als we tot die oplossing kunnen komen, dan zou de wereld er al snel heel wat mooier uit komen te zien!! Oh jee, die 2 filosofie-colleges van 20 jaar geleden beginnen de kop op te steken. Wat duidelijk hand in hand gaat met dat tweede glas wijn dat ik intussen ook al meester heb gemaakt. Ik zou er bijna emotioneel van worden. Bijna dan hè? Het is mooi geweest. De slides zijn af, al zal ik ze morgen voor de zekerheid nog even doornemen om te zien hoe professioneel mijn verhaal dan overkomt. Ik doe de kurk weer op de fles, werk nog snel een bakje yoghurt met wat cruesli naar binnen samen met twee aspirientjes, poets mijn tanden, doe mijn piama aan en duik heerlijk mijn bed in. Jammer toch dat je niet bewust kunt slapen, bedenk ik me nog. Zodat je er echt van kunt genieten. Ik probeer hier nog even over door te filosoferen, maar voor ik het weet ben ik al weggegleden in een diepe, diepe slaap.