Ik pas mijn recept en ingrediënten aan aan diegene die het moeten eten. Maar goed. In Bas zijn wereld is dat net zoiets als zeggen: ik stel regels in zodat ik ze kan breken. Voor hem is het kookboek de holygrail. En weet je wat nou zo grappig is? Toen hij dacht dat ik even niet keek, zag ik Bas snel nog een tweede keer opscheppen, van die nep-spaghetti. Nou, dat heeft ‘ie geweten. Ik denk dat hij zich mijn ‘payback’ nog lang zal herinneren ?
aan, Joost en ik hebben met meneer Berry afgesproken bij HNK in Rotterdam, alwaar TooGoodToBeShoe voor nu haar Dutch Headquarters heeft gevestigd. Lees: alwaar dhr. Berry met 2 collega’s een kantoorruimte heeft gehuurd om de Dutch HQ ook echt een fysiek adres te geven. Het was natuurlijk nooit de bedoeling dat, na 3 jaar, het bedrijf lokaal nog steeds zo klein zou zijn, laat staan nog steeds in HNK zou zitten. Maar de prognose voor de schoenen business in Europa was 3 jaar geleden toch anders dan dat het nu allemaal uitpakt. Joey, zoals meneer Berry zichzelf voorstelt, is een man van ongeveer mijn lengte. Hij draagt een donkerblauwe pantalon, een blauw/wit gestreept overhemd en hippe, bruine leren schoenen. Met van die punten, weet je wel? Geen stropdas of jasje. Zijn handdruk is stevig, zijn after shave overdadig, zijn tanden blinkend wit en met zijn felblauwe ogen kijkt hij mij indringend aan. Ik krijg een ietwat autoritaire vibe van hem en volgens mij was het een ‘good call’ om Daan en Joost mee te vragen. Niet speciaal om deze reden, maar het lijkt erop dat we met z’n drieën net wat beter laten zien dat we serieus zijn en weten waar we het over hebben.
Tijdens onze meeting wordt al gauw duidelijk waar de schoen wringt. En dat is wat we ook al bedacht hadden eigenlijk: dat er met de losse pols vestigingen uit de grond zijn gestampt, zonder eenduidigheid van policies, procedures of rules & regulations. Dit verbaast mij ten zeerste, aangezien Joey zegt zeer ervaren te zijn in het opstarten van nieuwe bedrijven/vestigingen van bedrijven. Wat mij dan weer niet verbaast is dat er op andere vlakken ook allerlei problemen spelen; denk bijvoorbeeld aan compliance op HR-gebied. Maar gelukkig verwacht Joey niet van ons dat wij dat ook wel even op ons nemen. Nadat Joey ons heeft uitgelegd waar hij denkt dat de problemen liggen met de verschillende controllers, hoor ik hem meerdere keren zeggen dat het aan de verschillende culturen ligt. En dat er structureel weinig aan te doen is. Maar dat het puin wel geruimd moet worden. Het is nu mijn beurt om Joey indringend aan te kijken. Ik probeer door zijn onverschilligheid heen te prikken en te ontdekken wat nu echt het probleem is. Dus ik trek de stoute schoenen aan en vraag hem recht op de man af: Joey, zou je ons willen vertellen wat er nu echt aan schort? Of waar je je zorgen over maakt? Je kunt ons vertrouwen en bovendien heeft niemand er baat bij als we niet precies de vinger op de zere plek kunnen leggen. We kunnen nu wel puin gaan ruimen, zoals jij dat steeds noemt, maar als het daarna toch weer een rommel wordt dan heeft dat niet zo heel veel zin. Is het alleen maar zonde van eenieders tijd en geld. We houden Joey alle drie goed in de gaten en Joost voelt goed aan dat het zijn beurt is om in te springen. “Joey”, zegt Joost, “als je wilt dat TooGoodToBeShoe een succes wordt, en het is nog zeker niet te laat, dan is het belangrijk dat jij erin gelooft. Dat jij de kar kunt en wilt trekken en achter een structurele oplossing staat. Zonder kapitein kan het schip niet weer op koers komen.
Intussen is Joey’s gezicht van wit, naar rood en weer terug naar wit geschoten. Zijn pupillen zijn groot en zijn ogen schieten van de een naar de ander. Ik houd mijn hart vast, want ik zou niet weten of hij gewend is om dit soort vragen op de man af gesteld te krijgen. Joey schraapt zijn keel en begint te praten. Een stortvloed werkelijk aan woorden. Over hoe hij naar Nederland is gekomen om zijn droom voor TooGoodToBeShoe waar te maken. Dat, ondanks dat het niet zijn bedrijf is, de vestigingen hier wel als zijn baby’tjes voelen. Maar dat hij zich vergist heeft in de hoeveelheid werk en de intensiteit van de uitdagingen die op hem af kwamen. Hoe zijn relatie op de klippen is gelopen, hij zijn kinderen nu al meer dan een jaar niet meer gezien of gesproken heeft en hoe hij er toevallig achter is gekomen dat het Canadese management geen vertrouwen meer in hem heeft en op zoek is naar vervanging. En dat hij nu dus geacht wordt alle problemen op te lossen, omdat hij anders zonder enige cent op straat wordt gezet. En dat dat zijn ondergang zou betekenen. En dat van zijn gezin.