at was eindelijk weer eens een gezellig dagje kantoor vandaag! En echt alweer veel te lang geleden dat ik eens goed heb bijgepraat met Marja en Daan. Het is de laatste tijd nogal van hot naar her rennen geblazen, en met het college geven, Lucy naar de kleuterschool en onze nieuwe samenwerking met Montis-Q erbij weet ik soms van voren niet meer wat ik van achteren aan het doen ben. Enerzijds geniet ik daarvan, die hectiek, die pressure (want dan presteer ik toch het beste), maar het blijkt wel een dun lijntje tussen me gedreven of me ‘out-of-control’ voelen. Gestressed eigenlijk. Ik neig nu naar het laatste en verlang wel weer naar wat ritme en structuur. Daarom zijn Bas en ik in gesprek met een nanny-bureau. Hopelijk kan een nanny wat meer rust in mijn en ons leven brengen, wat al een mooi begin zou zijn. Dan krijgen de kinderen de aandacht die ze verdienen, blijft het huishouden doordraaien en hoef ik me niet continu schuldig te voelen over van alles en nog wat. Natuurlijk kwam Bas aanzetten met een aantal jonge(re en natuurlijk heel mooie) dames, dus als tegenwicht kwam ik met een ‘manny’ op de proppen. “HOT!”, zoals mijn jongere zusje Jasmijn dat bestempelde, maar dat even terzijde. Ik geloof dat Bas de hint wel begreep en daarom zijn we nu op zoek naar een ietwat oudere, stabiele, ervaren moederfiguur. Maar niet te moederlijk, want ik wil wel Di Mama blijven natuurlijk. Goh, je zou me haast als veeleisend bestempelen…
Over veeleisend gesproken: we ontvingen vandaag een telefoontje van de groepscontroller van TooGoodToBeShoe. Een groot schoenenconcern uit Canada, dat in Nederland ook een aantal vestigingen heeft geopend. De controller die ik sprak woont nu anderhalf jaar in Nederland, hier in Rotterdam, met als doel om deze vestigingen daadwerkelijk van de grond te krijgen. Maar omdat de nieuwe vestigingen met de Franse slag zijn opgezet (zo van: dat doen we wel even), lopen de financiën nu niet naar behoren. Zo blijken er verschillende controllers binnen de groep, IFRS op verschillende manieren toe te passen. Hierdoor is een terugkerend probleem bij de maandrapportages ontstaan, doordat de regels verkeerd of inconsistent toegepast worden. Deze meneer, Joey Berry, is van mening dat dit niet zo langer kan (duh!) en heeft ons via internet weten op te snorren. Hij verwacht nu dat wij even de puin op komen ruimen en er voor gaan zorgen dat van nu af aan alles naar behoren zal verlopen. En of we dat dan wel even deze maand voor elkaar kunnen krijgen met het oog op de afsluiting van het jaar. Door de arrogante toon van meneer Berry moest ik wel even 3x nadenken voordat ik “Okay” zei, maar na overleg met Montis-Q heb ik toch besloten om de opdracht aan te nemen. Met vereende krachten moet dit Canadese varkentje wel te wassen zijn, zou ik zo denken.
Het is intussen alweer avond en nu het ritueel van het kinderen op bed leggen achter de rug is, ben ik nog even achter mijn laptop gekropen om nannies te screenen. Moeilijker dan ik dacht. Ik ben namelijk niet de enige bij ons in huis die ‘high maintenance’ is. Laat ik het anders zeggen: de dame in kwestie moet wel heel goed kunnen koken om ook bij Bas in de smaak te vallen. Het is dat ik zijn kinderen gebaard heb, maar als ik Bas mag geloven dan mag mijn “spaghetti bolognese” die naam niet eens dragen om maar wat te noemen. Zo viel hij er gisteren over dat ik het gerecht niet volgens officieel recept heb gemaakt. Hoe belachelijk! Mijn leidraad is: als de kinderen het maar lekker vinden. En of ik dan te veel zout of te weinig basilicum heb gebruikt, dat maakt geen zak uit; dan is het in mijn boek nog altijd spaghetti bolognese. Het heeft namelijk spaghetti, tomatensaus, gehakt en kaas. Dus is het spaghetti bolognese. End of story. Ik kook gewoon lekker op gevoel en pas mijn gerecht aan de omstandigheden aan. En aangezien ik heel kritisch publiek heb (los van Bas), pas ik mijn recept en de ingrediënten aan aan diegenen die het moeten eten. Maar goed. In Bas zijn wereld is dat net zoiets als zeggen: ik stel regels in om ze te breken. Voor hem is zijn kookboek de holy grail. En weet je wat nou zo grappig is? Toen hij dacht dat ik even niet keek, zag ik Bas snel nog een tweede keer opscheppen, van die nep-spaghetti. Nou, dat heeft ‘ie geweten. Ik denk dat hij zich mijn ‘pay back’ nog lang zal herinneren ?