rappig om Sandra in haar werkoutfit te zien en een keer niet in haar hardloop-gear. Ze draagt een vrolijke, ruim zittende blouse met een riem rond haar slanke taille, op zwarte skinny jeans met daaronder leuke sneakers. Haar make-up is minimaal en haar blonde haar zit in een rommelige, maar hippe knot boven op haar hoofd. Ondanks dat ik haar toch wel tegen de 50 schat, heeft ze een jeugdig uiterlijk en haar glimlach straalt me weer tegemoet. Ondanks de paar uurtjes slaap die ik heb gehad voel ik me verrassend energiek, wat door Sandra’s aanwezigheid nog eens extra versterkt wordt. We hebben even ruggespraak gehouden en gaan nu mentaal voorbereid het kantoor van de Joop, de Financieel Directeur, binnen. Hij weet waarom ik hier ben en kijkt me enigszins verslagen aan. Nog niet eerder is hij zo respectloos behandeld, zo vertelt hij. En nog niet eerder heeft iemand hem zó kwaad weten te krijgen dat hij de kamer is uitgelopen. Ik probeer de emotie wat uit het verhaal te halen en vraag Joop naar de feiten. Naar waar híj nu denkt dat het misloopt. Dat weet Joop mij haarfijn uit te leggen. Deze nieuwe accountant blijkt uit het niets ineens allemaal specificaties te willen ontvangen. En hij werkt volgens andere regels dan dat ze normaal gesproken doen, waardoor bepaalde voorzieningen onvoldoende onderbouwd zouden zijn. Deze, and I quote, “zakkenwasser” wil volgens Joop simpelweg niet naar hem luisteren en zelfs niet naar Sandra, die al heel veel moeite heeft gedaan om de problemen op te lossen. Het lijkt wel of hij willens en wetens de boel aan het saboteren is, aldus Joop. Maar ja, dát kunnen ze met goed fatsoen natuurlijk niet tegen het nieuwe bestuur zeggen. Ik hoor en voel de frustratie die Joop zó hoog zitten dat hij er rode vlekken van in zijn nek krijgt. Intussen begint het mij wel te dagen waar de schoen wringt en dat heeft minder met sabotage te maken dan Joop nu nog lijkt te denken. Ik schat zo in dat we met een ‘verwachtingskloof’ te maken hebben, die over het algemeen vrij snel te overbruggen is.
Nu Joop uitgeraasd is kan hij mij meer feitelijk uit de doeken doen wat volgens hem het probleem is. Ik begrijp van hem en Sandra dat de jaarrekening van De Koperen Kurk in het verleden werd samengesteld door een externe accountant, aan wie Joop simpelweg kon aanleveren waar hij maar om vroeg. “Wij moeten ineens voldoen aan IFRS, omdat Great Grapes dat ook moet. En dus wordt nu gewoon maar van ons verwacht dat we op stel en sprong onze rapportages aanleveren in een format dat we niet eerder gezien hebben en dat we alle grondslagen op ons duimpje kennen! Dat is echt onmogelijk hoor”, moppert Joop. Sandra knikt bevestigend en had dit ook al aan mij te kennen gegeven in ons voorbereidende gesprek. Het lijkt erop dat bij de overname geen aandacht is geschonken aan het overdragen van kennis of aan expectation management en al helemaal niet aan het trainen van mensen. Zonde, want ondanks dat zo’n traject even wat tijd en energie vergt, voorkomt het vaak heel veel problemen, tijdverspilling en frustratie. En nu is het al zover dat er niet meer zonder mediator gecommuniceerd kan worden. Daarom stel ik voor om met elkaar de accountant te bellen, om de verwachtingen helder te krijgen voor alle partijen en om met elkaar een plan te maken om eventuele gaten in kennis en kunde te dichten. Joop wil duidelijk (nog) niet met de accountant in gesprek, dus ik stel voor om het woord te doen. Wanneer ik Joop vraag hoe de accountant heet zegt hij met een stalen gezicht: “Lee Neaal. Zoals hij ook controleert”. Ik kijk Joop vragend aan, maar zijn gezicht verraadt verder niets en ook Sandra lacht niet. Het zal wel een ‘inside joke’ zijn, en stiekem moet ik er wel om grinniken. Het conference toestel in de vergaderkamer waar we zitten gaat drie keer over en vervolgens hoor ik een stem aan de andere kant van de lijn zeggen: “Met Lee Neaal”. Ik schiet in de lach en kan dit gevoel voor humor wel waarderen. Blijkbaar weet deze meneer maar al te goed hoe hij in de wandelgangen genoemd wordt. “Met Connie Moeiliker”, kaats ik terug, maar bij het zien van de verschrikte en gegeneerde blikken van zowel Sandra als Joop verslik ik me bijna. Shit! Deze meneer blijkt écht Lee Neaal te heten! Ik kan wel door de grond zakken van schaamte.
Gelukkig weet Lee de grap wel te waarderen en breek hij het ijziger dan ijzige ijs bij ons in de kamer door heel droog te melden dat hij heet zoals hij controleert. En daar kunnen Sandra en Joop gelukkig ook om lachen, zij het wel als een boer met kiespijn. Met het schaamrood nog op mijn kaken bied ik mijn excuses aan en al gauw zijn Lee en ik in een goed gesprek verwikkeld. Wij spreken dezelfde accountant-taal, wat zeker een pré is in dit geval. Zo legt Lee uit dat ze nu voor de groep moeten rapporteren en dat De Koperen Kurk een aantal voorzieningen heeft opgenomen die niet onderbouwd zijn. Zoals bijvoorbeeld een voorziening voor voorraad terwijl er in de afgelopen jaren helemaal niets is afgeboekt. En een voorziening voor IT-consultants om het systeem in lijn te brengen met het systeem van de overnemende partij. En dan is er ook nog een reorganisatievoorziening voor de helft van het bedrag dat berekend is. Van deze laatste is echter maar 50% opgenomen, omdat De Koperen Kurk niet meer in het budget had zitten, dus dat was een tegenvaller. Verwarring was ontstaan doordat Joop alleen had uitgelegd dat hij de andere helft in het budget van volgend jaar gestopt had en dat het dus echt wel gedekt was.
Ik begrijp nu wat Lee zijn verwachtingen zijn en eerlijk is eerlijk: die zijn niet onredelijk. Daarom verwoord ik richting Sandra en Joop in begrijpelijke taal precies wat het is wat Lee nodig heeft en bied ik aan om bij de uitvoering ervan te assisteren door een aantal position papers te schrijven om de voorzieningen, voor zover dat kan, te onderbouwen. Ook leg ik aan Lee uit vanuit welke hoek De Koperen Kurk komt en dat hij er rekening mee moet houden dat het overgangsproces nog wel wat tijd nodig heeft. Het is namelijk best even wennen voor een overgenomen organisatie om zich te conformeren. Lee geeft aan dat hij dit begrijpt en biedt zowaar zijn excuses aan Joop en Sandra aan voor het feit dat hij wellicht ietwat kort door de bocht is geweest. Op hem werd ook nogal wat druk gelegd zo legt hij uit, waardoor hij niet genoeg oog heeft gehad voor de ‘newbees’. Op mijn beurt zeg ik Lee dat dat niet aan hem te wijten is, maar dat we het heel erg waarderen dat hij zijn excuses aanbiedt. Joop ziet en begrijpt mijn dwingende blik en zegt op zijn beurt dat hij niet zo heftig had hoeven reageren. Dat dat onnodig en onprofessioneel was. Sandra glimlacht bemoedigend naar Joop, zichtbaar opgelucht. We spreken met elkaar af dat ik bij de afronding van de cijfers nog als intermediair zal fungeren, waarna Joop en Lee het samen verder zullen oppakken. We ronden het gesprek af, waarbij Lee nog heel droog opmerkt: “Bedankt Connie. Je maakt het ons gelukkig makkelijker in plaats van Moeiliker”. Dit keer schateren Sandra en ik het uit en zelfs Joop kan een glimlach niet onderdrukken.
De Verwachtingskloof. Hoe ben ik hier niet eerder op gekomen?!? Natuurlijk is dat wat er ook bij Bas en mij aan de hand is! Bas had natuurlijk gedacht dat ik meer thuis zou zijn nu ik eigen baas ben. En ik, op mijn beurt, was er weer van uit gegaan dat juist Bas, als mede-entrepreneur, het wel zou begrijpen dat ik me voor 110% inzet voor Maze Runner. Allemaal aannames en door niemand uitgesproken, terwijl intussen de frustraties blijven toenemen omdat niet wordt voldaan aan onze verwachtingen. Ik stap ons huis binnen met een lekkere fles wijn, loop direct naar Bas die op de bank zit met de kinderen en zoen hem vol op de mond. Bas is ietwat verrast, maar duidelijk blij dat het ijs weer gesmolten is. “Sorry schat”, zeg ik. “Wat kan ik soms toch een bitch zijn. Zullen we het er binnenkort eens even over hebben wat een goede planning is voor ons beiden en voor hepie & hepie?” Bas lacht, knikt en zoent mij terug. Fijn dit. Nothing better than to kiss and make up ?