tef! Kom je nou?!?” Ik hoor Bas vanuit de keuken roepen, voor de 3e keer nu, dus ik leg snel mijn telefoon weg en sprint de trap af. Lucy en Nick zitten al aan tafel en vanuit de keuken komen de heerlijkste geuren mij tegemoet. “Dat ruikt goed, Bassie!” Bas moppert wat over het feit dat ik zo lang op mij liet wachten, maar negeert niet de kus die ik op zijn mond druk wanneer ik de keuken in loop. Gelukkig maar, want anders had het wel eens een heel stil diner kunnen worden. Het geknoei, gepruttel en gekwetter van de kinderen daar gelaten. Ik help Bas snel de schalen naar de eettafel te brengen, samen met de bordjes eten voor de kiddos. Ondanks dat we vinden dat onze ‘mini-we’s’ alles mee moeten eten, zorgen we er altijd wel voor dat het eten goed geprakt is en meestal ook lichtelijk besprenkeld is met kaas. Want kaas is nu eenmaal hét magische ingrediënt. Ik ga naast Nickie zitten en Bas pakt de stoel naast Lucy. Nick heeft er duidelijk zin in en begint met zijn lepel direct druk in zijn eten te scheppen. Maar Lucy trekt alweer een lang gezicht. “Meer kaas!”, commandeert ze. Omdat we geen zin hebben in gedoe vanavond, strooi ik nog wat geraspte kaas over haar groenten. Niet te veel, maar net genoeg om de kleine diva het gevoel te geven dat ook zij gehoord wordt. En wonder boven wonder begint het dametje te eten. Dát vraagt om een glaasje wijn, dus ik schenk voor Bas en mijzelf een gekoeld glas Chardonnay in.
Na het eten ruimen we snel alles op, zetten Lucy nog even op de bank om naar Peppa Big te kijken en laten Nick nog even in zijn speelhoekje rondbanjeren. Totdat ‘ie gaat jengelen, meestal zo rond een uur of zeven, en dan weten we dat het bedtijd is. Lucy mag 10 minuutjes later, omdat zij nu eenmaal de grote zus is zoals zij het zelf altijd met gepaste trots zegt. Bas en ik kletsen met een cappuccino nog even na aan onze ‘bar’. Deze momenten komen niet zo vaak voor, want meestal is Bas ’s avonds druk aan het werk in zijn restaurant. Maar vanavond heeft hij vrij en neem ik het er dus nog even van. “Bas, sorry dat ik net pas zo laat naar beneden kwam, hoor. Ik had de studiecoördinator van de EUR aan de telefoon, en ik kwam niet zo makkelijk van hem af.” “Het is al goed”, zegt Bas en hij vraagt wat de status is. Hiermee doelt hij op het verzoek dat ik heb gekregen van de EUR om meer colleges te komen geven. Ze zijn namelijk dringend op zoek naar opleiders vanuit het bedrijfsleven, en blijkbaar zijn er goede recensies binnen gekomen over die paar gastcolleges van mij. “Ik heb een aanbod gekregen om eens per maand les te geven op de donderdag. En aangezien ik wel toe ben aan verandering heb ik toegezegd. Ja, ik weet dat ik eerst even met jou had moeten overleggen, maar je kent me. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb… En als het niet nu is, wanneer dan wel?” Bas knikt bevestigend; hij vindt het een prima idee. Zeker nadat ik tijdens onze vakantie heb aangegeven niet zo goed in mijn vel te zitten. Ik voel me onrustig, maar kan niet zo goed verklaren waar deze onrust vandaan komt. Maar mezelf kennende moet er dan ook wel écht iets anders, want een kat in het nauw maakt weleens rare sprongen. Dit lijkt een goede, volgende stap, al moet ik wel nog even met Daan en Marja om de tafel. Maar zij kunnen die ene dag in de maand ook wel zonder mij doorkomen natuurlijk.
Als we later die avond in bed liggen schiet me te binnen dat ik nóg een nieuwtje heb. Maar aan Bas’ diepe ademhaling te horen denk ik dat ik dat morgenochtend maar even ga vertellen. Ik kwam vorige week bij een seminar een oude bekende tegen. Een studiegenoot met wie ik tijdens mijn studentenperiode veel ben opgetrokken. Hij heet Joost en heeft samen met een vriend van hem een eigen bedrijf opgezet met de naam Montis-Q. In dezelfde tak van sport, maar veel breder en met name gericht op het ontzorgen van financial professionals. Goed concept als je het mij vraagt en ik voel mij dan ook gevleid dat ze met Maze Runner een samenwerking op zouden willen starten. Ik moet er nog even goed over nadenken, want ik ben graag de enige kapitein op een schip (niet (altijd) mijn beste kwaliteit). Maar daar is ongetwijfeld wel een mouw aan te passen. In ieder geval begint het in mijn buik te kriebelen wanneer ik denk aan de mogelijkheden die dit met zich meebrengt. Ander soort opdrachten, een andere omgeving, nieuwe mensen… Er zou een wereld voor me open gaan. En met een glimlach om mijn lippen zak ik weg in een diepe, diepe slaap.