hea begint zich heel comfortabel bij mij te voelen en ik merk dat ze graag haar handelen met iemand wil delen. Ik vraag Thea dan ook naar functie-scheiding, hoe het daarmee zit. Thea zegt dat haar collega Wim inderdaad netjes de partij afkeurt, precies volgens het handboek, en dat zij vervolgens degene is met de autoriteit om afgekeurde flesjes ‘weg te laten gooien’. Ik weet niet of het door de drankjes komt, maar het duizelt mij even. Thea graait intussen naar nog 2 flesjes en duwt er mij eentje in de hand. Nou. Voor de ‘sake of the truth’ dan maar. Ik zet het flesje aan mijn lippen en hoop in stilte dat Bas mij straks nog binnen wil laten.
Thea heeft zich teruggetrokken op het toilet wat mij de gelegenheid geeft om snel even op mijn telefoon te kijken. Tot mijn verbazing en schrik zie ik dat het al bijna half twaalf is en dat ik 2 gemiste oproepen heb. Eentje van Bas, die zich ongetwijfeld afvraagt waar ik blijf gezien de plannen die we hadden voor vandaag, én een telefoontje van de coördinator van de EUR-gastcolleges. Het lijkt mij op dit moment niet verstandig om de EUR terug te bellen, dus ik zet snel even een reminder in mijn telefoon voor morgen. Bas krijgt voor nu een appje van me, waarin ik hem zeg dat ik even langs de garage ben gereden om naar mijn banden te laten kijken. Niet geheel ongeloofwaardig, omdat ik niet dol ben op het checken van mijn bandenspanning en ik dat graag door iemand anders laat doen. Dat geeft mij gelijk de mogelijkheid om mijn alibi waterdicht te maken en mijn auto hier in de parkeergarage te laten staan. Naar huis rijden is intussen namelijk echt geen optie meer. Van Bas krijg ik een ‘thumbs-up’, gevolgd door een foto van hem met een gierende Nick op schoot en een dreinende Lucy op de achtergrond. Ze zijn alvast naar de speeltuin gegaan; of ik straks nog even aansluit. Ik stuur terug dat ik daarvoor mijn uiterste best ga doen, maar ik weet nu al dat dat niet gaat lukken.
Wist u dat: mensen onacceptabel gedrag voor zichzelf goed praten? Zeker als de lijnen grijs zijn. Het begint klein en gaat steeds verder. Heldere richtlijnen maar zeker ook een juiste “tone at the top” en open dialoog over wat wel en wat niet acceptabel is binnen een organisatie kan de lijnen verhelderen en medewerkers helpen de juiste keuzes te maken.
Thea komt terug van het toilet, en ze loopt enigszins onzeker terug naar de bank. Ik zie dat ze haar sjaaltje iets losser heeft gedaan en dat ze haar knot opnieuw heeft gedraaid. Ik zie ook kleine waterdruppeltjes op haar voorhoofd, neus en in haar nek, wat mij doet vermoeden dat ze met koud water heeft geprobeerd zich op te frissen. Ik betwijfel alleen of dit gelukt is, want wanneer ze zich naar mij toedraait zie ik dat de nepwimpers van haar linkeroog ietwat loshangen en dat ze mij niet geheel recht meer in de ogen kan kijken. Ik besluit slijter Joop om een kopje koffie te vragen, zodat ik hopelijk nog wat vragen beantwoord kan krijgen met betrekking tot Thea’s handeltje. In Qlügol voor op onze party heb ik al geen interesse meer, maar dat hoeft Thea nog niet te weten natuurlijk. Thea neemt dankbaar het kopje koffie aan, en ik overigens ook, en begint zich te verontschuldigen voor haar gedrag. Ze heeft een moeilijk weekend achter de rug, zo blijkt. Haar ex heeft zaterdag hun gezamenlijke hond meegenomen, omdat hij van mening was dat De Pit, zoals het beest heet, bij Thea te vaak alleen thuis zat. Thea had hier wel begrip voor, maar mist haar trouwe viervoeter ontzettend en zegt dat ze er wel wat tranen om heeft moeten laten. Ook nu wellen tranen in haar fletsblauwe ogen op, dus ik klop Thea ietwat onhandig op de schouder en zeg haar dat het vast wel goed komt.
Na ons koffiemomentje herpakt Thea zich goed. Ze neemt de prijslijst erbij en wil graag haar slag slaan; dat is duidelijk. Maar ik wil nog wat meer weten over Thea’s werkzaamheden op Qlügol’s Quality-afdeling en breng het onderwerp terug op het aanpassen van de hoeveelheden in de drankflesjes. Ik vraag Thea waarom ze dat doet en of dit iets is wat vaker voorkomt in de branche. Thea kijkt mij ietwat argwanend aan en vraagt mij waarom ik dat wil weten. Ik verzin er lustig op los en zeg dat ik dat interessant vind om te weten voor een roman die ik aan het schrijven ben en dat ik dit zó slim bedacht vind dat ik het misschien wel in het verhaal kan verwerken. En dat als ze het leuk vindt, ik De Pit ook nog kan noemen. Daar heeft Thea wel oren naar en dus steekt ze van wal. Ze vertelt me hoe ze van mening is dat wat zij doet best door de beugel kan omdat iedereen toch wel eens zoiets doet. En dat er geen regels geschonden worden, omdat de flesjes op het moment van keuring inderdaad niet vol genoeg zijn en dan dus ook daadwerkelijk per de standaard afgekeurd dienen te worden. Qlügol had die kosten dan toch moeten dragen, dus voor hen maakt het helemaal niet uit. Ze merken het niet eens! En doet niet iedereen dit soort dingen? Zo kent Thea genoeg mensen die op zakenreizen met hun creditcard lopen te smijten. En andere collega’s, die bij etentjes hun ondergeschikten laten betalen, zodat ze dit zelf af kunnen tekenen. En wat dacht je dan van die IT-collega die nieuwe cartridges mee naar huis neemt? Of de HR-man die de schoolboeken van zijn zoon aan het kopiëren is en ze laat inbinden op kantoor? Thea is ervan overtuigd dat dit alles heel normaal is en dat dit overal voorkomt. “Dit komt jou toch ook niet onbekend voor, Stef?” Ik mompel iets onverstaanbaars en verslik me bijna in mijn laatste slok koffie wanneer Thea mij vraagt wat voor werk ík eigenlijk doe naast het schrijven van een roman in mijn vrije tijd…