et is maandagochtend, iets over zevenen, en het is mijn eerste dag weer ‘back to business’. Op deze ietwat druilerige maandagochtend heb ik mijn sportschoenen maar weer eens uit de kast gehaald om lekker op te starten en mijn gedachten nog even terug te laten gaan naar onze 4 heerlijke weken Zuid-Frankrijk. Op de camping waar we al een aantal jaartjes komen nu en waar we echt helemaal tot onszelf kunnen komen. En ik kan zeggen dat dat ook dit jaar weer goed gelukt is. Bas en ik hebben echt intens genoten van onze koters, het mooie weer, de prachtige natuur, de heerlijke rode wijn, van elkaar… Altijd jammer wanneer de laatste dag dan voor je gevoel na één keer knipperen weer aanbreekt. Anderzijds ook wel weer prettig om naar huis te gaan. Naar mijn eigen heerlijke matras, ruime badkamer en onze heerlijke grote keuken, om maar wat te noemen. En ondanks dat ik pijn in mijn hart voel dat ik de kiddos niet meer 24/7 om me heen zal hebben en ook Bas weer volop aan de bak moet, verheug ik me er toch ook wel op om weer aan de slag te gaan. Dat zal de aard van het beestje wel zijn.
Na een goede 10k heb ik in ons eigen heerlijke bad mijn spieren even tot rust laten komen, wat toch wel nodig blijkt na het 4 weken loslaten van mijn ren-routine. Verbazingwekkend toch altijd hoe snel je conditie op kunt bouwen en hoeveel sneller je het ook weer kwijt bent! Nu maar hopen dat datzelfde geldt voor de 2 kilo die ik ben aangekomen. Bas kan het wel waarderen, maar mijn broeken zitten nét iets minder lekker en daar heb ik een hekel aan. Bas heeft beloofd dat hij de komende weken ons menu ietwat aan zal passen, zodat ik rustig op mijn standaardgewicht terug kan komen. Echt heerlijk, zo’n chef-kok als husband. Zeker wel een pré toen ik hem ontmoette, ook gezien het feit dat ik zelf niet zo’n keukenprinses ben. Laten we het er maar op houden dat ik andere kwaliteiten heb ?.
“Wist u dat: ongeveer 39% van door diefstal misgelopen omzet is veroorzaakt door diefstal door medewerkers van bedrijven.”
Intussen heb ik op mijn gemak ontbeten, terwijl de kinderen en Bas wonder-boven-wonder nog slapen. Ik trek mij met een heerlijk mok DE-koffie terug in mijn werkkamer en zet Classic FM aan. Vandaag en morgen werk ik nog even vanuit de thuisbasis zodat ik een en ander aan administratie kan verwerken en we met z’n vieren weer kunnen acclimatiseren en rustig aan kunnen afbouwen na die 4 heerlijke weken samen. Bovendien moet het huishouden ook weer op orde gebracht worden en moeten er nog heel wat wasjes gedraaid worden. Dus Bas en ik zijn nog wel even van de straat. Ik kijk even in mijn agenda en verwacht een geheel lege bladzijde te zien. Maar tot mijn grote verbazing (en lichte irritatie) zie ik een afspraak staan om half tien! Pfff… lekker begin van de dag, maar niet heus. Wanneer ik de details van de afspraak open zie ik “Qlügol” staan en langzaam maar zeker begint het me weer te dagen. Ik ben bezig met de voorbereidingen voor een verrassingsfeest voor Bas, omdat zijn restaurant 5 jaar bestaat. En om (o.a.) de drankkosten niet de spuigaten uit te laten lopen, wist Suus mij te koppelen aan het bedrijf Qlügol waar ik dus blijkbaar over 30 minuten een afspraak in hartje centrum mee heb! Crap. Volgens Suus kan de dame waar ik straks de afspraak mee heb nog wel wat met de prijs doen. En hoewel het goed gaat met het restaurant, een beetje op de kosten letten kan nooit kwaad. Daar gaat mijn rustige ochtend. Ik sprint naar de slaapkamer waar ik Bas met Nick en Lucy kriskras door het bed heen aantref. Ik probeer zo zachtjes mogelijk te doen, maar Nickie wordt meteen wakker en binnen no time is iedereen wakker. “Sorry Bas, ik moet ervandoor!” Ik druk een kus op het voorhoofd van mijn ietwat verwarde man en sprint naar beneden. Ik geef mijn kinderen even geen knuffel, want als ik dat wel doe dan zou er gelijk een hoop gedoe ontstaan omdat ze niet willen dat ik wegga. Dus dit is voor iedereen het beste.
Ik parkeer mijn Cooper in de parkeergarage vlakbij de Meent. Qlügol werkt blijkbaar vanuit een slijterij in de Westewagestraat en ik bedenk me vast dat ik op de terugweg een stuk Dudok-appeltaart voor Bas en de kinderen mee ga nemen om mijn plotselinge vertrek goed te maken. Ik moet natuurlijk wel met een goed excuus komen, dus daar moet ik nog even over nadenken. Ik wil namelijk heel graag dat de verrassing voor Bas ook echt een verrassing blijft. Wat voor mij niet altijd makkelijk is, want Bas kent mij heel, heel erg goed. Beter dan mij soms lief is. Ik ga de slijterij binnen, waar ik al word opgewacht door een van Qlügol’s medewerkers. Niet te missen ook, want de dame in kwestie heeft een felgroen sweatshirt aan waar met fluorescerende roze letters heel groot en vetgedrukt QLÜGOL op staat. Ze draagt daar in dezelfde kleur roze een sjaaltje bij, dat net iets te strak om haar nek zit. Het ziet er ongemakkelijk uit. Verder heeft ze een zwarte nep–leren broek aan, die ook net iets te strak lijkt te zitten. Haar haren zijn opgestoken, haar make-up past goed bij haar outfit zal ik maar zeggen en ik schat dat ze een jaar of 48 is. Niet helemaal de uitstraling die ik voor ons feestje in gedachten had, maar ik vind dat je niet af moet gaan op een eerste indruk. Als Suus ‘impressed’ is, dan moet het toch echt wel een heel lekker drankje voor een heel lekker prijsje zijn. Ik besluit de dame ‘the benefit of the doubt’ te geven.