“Mijn hemel, mijn wangen worden weer rood als ik er aan terugdenk hoe ik me om de tuin heb laten leiden. Wat heb ik me geschaamd en klein gevoeld. En ook zo intens eenzaam. Want toen ik er achter kwam wat er echt speelde, werd al snel duidelijk dat mijn gevoelens voor Jort niet beantwoord werden. Erger nog, ik bleek gewoon bespeeld te zijn en mijn hart liep een behoorlijke deuk op. Of was het wellicht mijn ego…?”
aar de slachtofferrol is niet voor mij weggelegd hoor, no way. Het duurde dan ook niet lang voordat mijn verdriet en schaamte zich omzetten in boosheid en vastberadenheid. Jort had mij duidelijk niet goed ingeschat en ik laat mij zeer zeker niet manipuleren. Laat staan kleineren! En bovendien houd ik van een uitdaging en weet ik over het algemeen niet van ophouden totdat ik een raadsel heb opgelost. Voor mijn omgeving niet altijd de prettigste eigenschap, maar in dit geval kwam het goed van pas.
Na die dramatische MT-meeting in maart waarin ik met mijn mond vol tanden stond en Jort mij liet vallen als een baksteen, besloot ik mijzelf eens goed in de cijfers te verdiepen. Er bleken een hoop losse eindjes te zitten in de rapportages die Martijn wekelijks uitdraaide en ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe had ik dit nooit gezien? En hoe had ik als controller het heft uit handen kunnen geven? Was dat niet juist wat mij tijdens mijn studie continu ingeprent was? Altijd zorgen dat de cijfers kloppen, want cijfers geven de waarheid weer. Zijn onweerlegbare feiten. En ondanks dat ik Martijn vertrouwd zou hebben met mijn leven, bleek toch dat hij om wat voor (verklaarbare!) reden dan ook de cijfers zodanig gemanipuleerd had dat ze juist níet de feiten hadden laten zien. Ik was vastbesloten om te achterhalen wat die reden dan wel was, want intussen had ik ook al geruchten de ronde horen gaan. Geruchten dat Martijn slechte kwaliteit werk geleverd zou hebben. Dat hij geld achterover gedrukt zou hebben. Zelfs dat hij een relatie met mij gehad zou hebben. En dat het logisch was dat ze hem hadden laten gaan. Ik was het aan hem, én aan mijzelf verplicht om de waarheid aan het licht te brengen.
Tijdens mijn zoektocht stuitte ik in de management rapportage al snel op kosten die ik niet kon plaatsen. Maandelijks terugkerende kosten, van rond de €60.000,-. Voor een miljoenenbedrijf als LogistiQa een druppel op de gloeiende plaat en geen opvallend bedrag, maar een stemmetje in mij zei dat er iets mis was met deze kostenpost. Zeker toen ik de leverancier probeerde te achterhalen aan wie dit bedrag uitbetaald werd. Het vreemde was namelijk, dat toen ik mij verdiepte in de bedrijfsgegevens van deze leverancier, ik er via de KvK achter kwam dat de naam van de oprichter G.J.T. Ramaeker bleek te zijn… Was dit toeval? Natuurlijk wist ik wel beter; toeval bestaat niet. Hier moest ik het mijne van weten.
Via de website ontdekte ik al snel dat het bedrijf van de leverancier niet meer dan een lege huls was. Een dekmantel. En na wat heen en weer bellen (lang leve de juiste connecties!) werd ook duidelijk dat er helemaal geen diensten geleverd werden. Ondanks dat het volgens de KvK om een consulting bureau zou gaan. Maar er werden helemaal geen diensten aan ons geleverd. Er werd alleen geld naar deze leverancier over gemaakt. Niet alleen van LogistiQa overigens; ook van een aantal andere grote bedrijven. Maar waar ging dit geld dan naar toe? Dat spoor leidde frustrerend genoeg dan weer tot niets. In ons eigen systeem kon ik wel zien dat Jort degene was die deze betaling iedere maand, al zeker 3 jaar lang, had goedgekeurd. Alhoewel ieder spoor van een kostenspecificatie ontbrak. Maar in ieder geval kon ik nu met zekerheid zeggen dat Martijn niet gehandeld had buiten Jort om. En dat was voor mij al een hele geruststelling. Maar wat was hier dan aan de hand? En wat moest mijn vervolgstap zijn? Ik had intussen natuurlijk al lang door dat ik mij hier op glad ijs begaf. Wie kon ik vertrouwen? De nieuwe CEO? Die kende mij nog amper. Of Jort zelf confronteren? Maar dat zou zijn woord tegen het mijne zijn en we weten allemaal hoe zo’n scenario zich uit zou spelen. Het heeft me een hoop slapeloze nachten en twee paar renschoenen gekost (en 5 kilo’s waar ik niet per se rouwig om was). En opeens wist ik het. Er was maar 1 persoon die al mijn vragen zou kunnen beantwoorden. En die ik ondanks alles, noem het maar vrouwelijk instinct, nog altijd met mijn leven vertrouwde. Ik besloot het er op te wagen en Martijn te bellen…