“De moed zakte me in de schoenen. Hoe kon ik naar de meeting gaan zonder uit te kunnen leggen wat we voor ons hadden? Ik besloot om iets dieper de materie in te duiken en terwijl ik dat deed voelde ik hoe mijn hart sneller begon te kloppen. Hoe meer cijfers er voorbij kwamen, des te verbaasder en meer geschokt ik was door wat ik zag. Een misselijkmakend gevoel kwam naar boven toen het kwartje eenmaal begon te rollen. Van langzaam naar steeds sneller. Totdat het uiteindelijk viel en ik me aan mijn bureau vast moest houden om niet te vallen, terwijl ik voelde hoe het bloed wegtrok uit mijn gezicht en ik naar adem snakte…”
tef! Luister je wel? Je moet echt niet vergeten meneer Aantjes terug te bellen hoor!” Ik schrik op en kijk naar Marja. Aan haar geïrriteerde gezicht te zien was ze al eventjes tegen me aan het praten. Marja… mijn steun en toeverlaat. En zo ongeduldig als de neten. Driftig staat ze op en in een paar passen staat ze voor het Nespresso apparaat in de hoek van ons kantoor. Bijna over de tas van Daan struikelend. Mijn andere rots in de branding, maar iets minder ‘opgeruimd’ dan Marja zal ik maar zeggen. Een beetje een verstrooide professor, onze Daan. Marja moppert wat en komt naar mijn bureau gelopen met een vers kopje koffie in haar handen. Voor mij. De schat. “Zo”, verzucht ze. “Drink deze nou maar even op en als je weer op aarde geland bent praten wij weer verder”. Yup, ze voelt me weer eens haarscherp aan. Dit in tegenstelling tot Daan, die nerveus heen en weer begint te schuiven op zijn stoel. Ik zie ‘m denken dat het wel weer om ‘vrouwengedoe’ zal gaan. Maar niets is minder waar.
Ik draai de stoel van mijn bureau richting het raam en kijk uit over de Mauritsweg. Het is nog vroeg in de ochtend, maar al behoorlijk bedrijvig op straat. Ik kijk wel, maar neem het niet echt in me op. Ik staar voor me uit terwijl ik mijn handen aan mijn kopje warm en de geur van verse koffie opsnuif. Het was denk ik vanmorgen toch wel beter geweest als ik even was gaan hardlopen. Maar een dof dreunend gevoel in mijn hoofd heeft mij ervan weerhouden, waar ik nu natuurlijk spijt van heb. De zon begint door te komen, maar ook dat dringt niet echt tot mij door. Het is vandaag, op de dag af, 5 jaar geleden dat ik met mijn doosje met spullen het hoofdkantoor van LogistiQa uit liep. De dag dat ik zelf ontslag nam, een heel onzekere toekomst tegemoet, en mijn leven volledig op zijn kop kwam te staan. Begrijp me niet verkeerd, alles is op zijn pootjes terecht gekomen en het is er alleen maar beter op geworden. Wat zeg ik? Ik ben echt intens gelukkig met mijn geweldige man, Bas, en mijn twee bloedjes van kinderen. Lucy, alweer bijna 4, en Nick, die net 2 is geworden. En ook de beslissing om mijn eigen fraude-qonsulting bureau te starten heeft ons zeker geen windeieren gelegd. Het leven loopt zoals het ‘moet’ lopen, maar nog altijd denk ik op 30 april terug aan die ene dag. En aan alles wat zich in de aanloop tot die dag afspeelde in mijn werk en leven. Gebeurtenissen die toch wel hun sporen bij mij hebben nagelaten.
Het begon allemaal met de jaarcijfers die ik in die bewuste maand aan het nieuwe MT van LogistiQa moest presenteren. En wel voor het eerst in mijn toenmalige functie van ‘senior group controller’. Zonder mijn naaste collega Martijn, die een maand eerder was ontslagen naar aanleiding van een grote reorganisatie. Of tenminste, waarvan ik dácht dat dat de reden was. Achteraf gezien is Martijn er gewoon uit gezet, omdat hij weigerde nog langer onze baas, CFO van LogistiQa, de hand boven het hoofd te houden. Achteraf is gebleken dat deze CFO, Jort Ramaeker, Martijn al geruime tijd chanteerde. Dus toen Martijn hem niet langer ter wille wilde zijn, besloot Jort dat het tijd was om Martijn zwart te maken binnen LogistiQa, hem eruit te werken en dan verder te gaan met mij. Het blondje op kantoor, dat wel met cijfertjes om kon gaan, maar vast niet door zou hebben wat er écht gaande was. En dat vast niet ongevoelig zou zijn voor Jort’s charmes; want die had ‘ie. En natuurlijk was dit blondje toen nog wat naïef en gelovend in het goede van de mensheid. En ook niet blind voor de mooie bruine ogen, scherpe humor, intelligentie en, inderdaad, de natuurlijke charmes van Jort. Mijn hemel, mijn wangen worden weer rood als ik er aan terugdenk hoe ik me om de tuin heb laten leiden. Wat heb ik me geschaamd en klein gevoeld. En ook zo intens eenzaam. Want toen ik er achter kwam wat er echt speelde, werd al snel duidelijk dat mijn gevoelens voor Jort niet beantwoord werden. Erger nog, ik bleek gewoon bespeeld te zijn en mijn hart liep een behoorlijke deuk op. Of was het wellicht mijn ego…?