STEF DE WINTER

Monkey Business - Deel I

Montis-Q fraudeblog
H

et is nog vroeg in de ochtend. Een koude, natte maandagochtend in maart. Maar ondanks het weer heb ik toch besloten mijn renschoenen aan te trekken en mijn 5km te lopen zoals elke morgen. De wind snijdt in mijn gezicht als ik zo langs het water ren, maar toch geeft het me altijd weer het gevoel dat ik leef. Rotterdam is écht mijn stad en het zicht op de ‘skyline’ wanneer ik in alle vroegte langs de Maas ren geeft me normaal gesproken de energie en inspiratie om de nieuwe dag weer vol goede moed te beginnen. Echter, niet vandaag. Vandaag is anders. Ik heb weinig geslapen, mijn benen voelen als lood en ik heb een blok in mijn maag. Een blok dat ik niet weggeredeneerd, of gerend, krijg. Is dit nu wat ze je geweten noemen? Ik ben er bang voor.

Mijn naam is Stef. Stef de Winter. Mijn ouders doopten mij ooit Stephanie, maar ik kan me niet anders heugen dan dat ik de naam Stef draag. Lekker makkelijk voor iedereen denk ik, maar het past ook bij me. Kort, maar krachtig. Ik ben 36 jaar en werk al meer dan 6 jaar met veel plezier bij Beursfonds LogistiQa met het hoofdkantoor gevestigd in mijn geliefde Rotterdam. Ik ben er echt wel trots op dat ik bij mag dragen aan deze krachtige onderneming en ik heb mijn stempel(tje) al wel een beetje weten te drukken. En dan ook nog eens in het vak dat mij zo dierbaar is: financiën, accounting, rekeningen, facturen, expenses, puzzels, inzichten, welke naam je het beestje ook wilt geven. En bovenal de waarheid die cijfers weergeven. De feiten waarop neuzen zo hard gedrukt kunnen worden. Soms prettig, soms niet zo prettig. Maar altijd waar. Geen meningen, geen gewauwel, gevoelens, politiek gevecht, gedoe… eigenlijk zoals ik ook ben. Eerlijk en confronterend. Dat is ook precies wat ik zo mooi aan mijn vak vind. Of moet ik zeggen ‘vond’?

“…de waarheid die cijfers weergeven. De feiten waarop neuzen zo hard gedrukt kunnen worden. Soms prettig, soms niet zo prettig.”

Laat ik bij het begin beginnen en terug gaan naar vorige week maandag. Het was een maandag als alle andere. Eerste dag van de week, dus een hoop meetings en drukte. Natuurlijk ook MT-overleg, waar ik op zondag vaak nog een en ander voor moet voorbereiden. Door een ingrijpende verandering in management eind vorig jaar zijn er behoorlijk wat zaken die dringend (her)besproken moeten worden met het team. Althans, volgens de nieuwe leidinggevenden dan. Ik zie de noodzaak nog niet per se in, maar ik wil me vooral open stellen voor verandering en niet een van die ‘anti’s’ zijn. Dat is niet makkelijk hoor, want helaas zijn er tijdens de veranderslag ook mensen vertrokken en ontslagen, onder wie mijn naaste collega Martijn. Martijn en ik werkten al lange tijd samen en konden altijd volledig op elkaar rekenen. Kenden elkaar ook op persoonlijk vlak. Een serieuze man, iets ouder dan ik, met een leuk gezin met 3 studerende kinderen. Dus de klap kwam begin februari hard bij hem aan toen er voor hem binnen het nieuwe ‘systeem’ geen plek meer bleek te zijn. En ook bij mij sloeg dit nieuws in als een bom. Het heeft meer effect op me gehad dan ik aanvankelijk dacht.

Toen mij vorige week maandag gevraagd werd om voor de volgende meeting onze jaarcijfers te presenteren, wist ik dat ik extra goed beslagen ten ijs moest komen. Dit was namelijk de eerste officiële MT-meeting met ons nieuwe management en met mij in mijn nieuwe rol als ‘senior group controller’. En net dít keer zou er niemand bij mijn zijde zijn om mij aan te vullen of waar nodig te corrigeren. Ik miste Martijn nu al. Dus toch enigszins gespannen begon ik gisterenochtend vast met het draaien van de gebruikelijke rapportages. Zoals ik dat iedere zondag doe. Maar dit keer draaide ik ook Martijn’s rapportages. Normaal deed hij dat zelf en zette hij vervolgens ook zelf zijn nummers in onze presentatie. Ik hoefde nooit te checken of dat wel gebeurde. En geloof me maar als ik zeg dat ik een control-freak ben. Maar bij Martijn was dat simpelweg niet nodig; hij had zijn zaken altijd goed op orde. Maar nu was het dus aan mij. Ik ben nog van de ‘papier-generatie’, dus na de eerste controle-ronde pakte ik de prints van mijn enigszins op hol geslagen printer. Eerst liep ik die van mijzelf door, om te kijken of er geen rarigheden in zaten. Vervolgens bekeek ik die van Martijn. In eerste instantie begreep ik niet wat ik zag. Kon ik geen logica in de cijfers ontdekken. Ze kwamen me ook helemaal niet bekend voor. De moed zakte me in de schoenen. Hoe kon ik naar de meeting gaan zonder uit te kunnen leggen wat we voor ons hadden? Ik besloot om iets dieper de materie in te duiken en terwijl ik dat deed voelde ik hoe mijn hart snel sneller begon te kloppen. Hoe meer cijfers er voorbij kwamen, des te verbaasder en meer geschokt ik was door wat ik zag. Een misselijkmakend gevoel kwam naar boven toen het kwartje eenmaal begon te rollen. Van langzaam naar steeds sneller. Totdat het uiteindelijk viel en ik me aan mijn bureau vast moest houden om niet te vallen, terwijl ik voelde hoe het bloed wegtrok uit mijn gezicht en ik naar adem snakte…

Lees volgende week hoe het Stef is vergaan in Monkey Business Deel II

Call Now Button